[ Οι Δρομείς (1924), Robert Delaunay ]
Θα πρότεινες ποτέ σε κάποιον που εδώ και ελάχιστο χρόνο έχει αρχίσει να ασχολείται με το πιάνο, πολύ σύντομα να επιχειρήσει να παίξει το κοντσέρτο για πιάνο Νο.2 του Ραχμάνινωφ, ή το Jeux d'eau του Ραβέλ, ακόμα και αν ο ίδιος επιτακτικά στο ζητούσε;
Σε κάποιον που πριν λίγο σχετικά χρόνο άρχισε να ασχολείται με την ανάγνωση βιβλίων να δοκιμάσει να διαβάσει Καμύ, Προύστ, ή Μπέκετ, όσο και αν εκείνος σου έλεγε ότι ήθελε να τους γνωρίσει;
Ή σε ένα άτομο που αρχίζει σιγά-σιγά να μυείται στο χώρο της τέχνης θα τον «οδηγούσες» σε έργα του Τζάκσον Πόλοκ, του Χένρυ Μουρ ή του Άνσελμ Κίφερ;
Αν με την προτροπή σου ή μέσα από υποδείξεις φίλων του ή επηρεασμένος από κάτι που διάβασε απoφάσιζε να γνωρίσει τον κινηματογράφο θα τον έφερνες, μετά τα πρώτα βήματα του οδοιπορικού του, μπροστά σε έργα του Μπουνιουέλ, του Ταρκόφκσι ή του Γκοντάρ;
Αυτός που αγαπά όλα αυτά τα είδη, τα γνωρίζει πραγματικά αλλά και αγαπά και σκέπτεται τον/την φίλο/η του δεν θα το έκανε ποτέ. Πρώτα γιατί η πορεία προς τη γνώση και στην εμβάθυνση πρέπει να είναι σταδιακή, καθώς δεν πρέπει να αγνοηθούν οι ενδιάμεσοι σταθμοί, δεύτερον γιατί η διαδρομή που διανύεται… γεμίζει χαρά και αυτοπεποίθηση τον «εκπαιδευόμενο», αλλά και το βασικότερο…στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτός που μόλις "άφησε" την κατηγορία των «αμύητων», ευθύς ως αντικρίσει, παντελώς απροετοίμαστος, κάτι που του φαντάζει απόλυτα ξένο, ίσως και «αφύσικο», θα αποχωρήσει ατάκτως και…κατά πάσα βεβαιότητα ουδέποτε θα ξαναασχοληθεί με το αντικείμενο…
Το ίδιο ισχύει και με τον αθλητισμό …και κυρίως με το χώρο των δρόμων μεγάλων αποστάσεων. Άτομα που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν είχαν την παραμικρή σχέση με την άθληση, παροτρυνόμενοι από φίλους, γοητευόμενοι από διηγήσεις και εμπειρίες κάποιων επί πολλά έτη αθλουμένων, αλλά και από την «προπαγάνδα» των μέσων ενημέρωσης μπαίνουν στον χώρο. Μόνο που γρήγορα οι ίδιοι πριν καλά καλά μπορέσουν να τρέξουν αξιοπρεπώς πέντε χιλιόμετρα, «ποθούν» μαραθώνιους, υπεραποστάσεις, αγώνες βουνού. Και τον πόθο αυτόν τους βοηθούν να μετουσιώσουν σε πράξη φίλοι και "προπονητές".
Οι οποίοι αντί να "προσγειώσουν" τα όνειρα τους, να τους θέσουν τις σωστές βάσεις και να τους βοηθήσουν να δημιουργήσουν μία υποδομή πάνω στην οποία αργά και σταθερά να επιδιώκουν την βελτίωση και την αύξηση του όγκου των χιλιομέτρων, τους «συμπαρίστανται …στην υπέρβαση». Η συνέχεια εδώ είναι η ίδια με αυτή των προηγουμένων περιπτώσεων. Βασιλικότεροι του βασιλέως για μικρό διάστημα, εισέρχονται στο χώρο χωρίς να συνειδητοποιούν και να απολαμβάνουν το μεγαλείο και την ομορφιά αυτού που κάνουν, απογοητεύονται, ή "αποκομίζουν" μια τραυματική εμπειρία και συνήθως εγκαταλείπουν, κλείνοντας το κεφάλαιο αθλητισμός, οριστικά.
Μόνο που σε αντίθεση με την μουσική, την τέχνη, τον κινηματογράφο και την λογοτεχνία όπου ο νεόκοπος (και γρήγορα αποχωρών) χάνει την ευκαιρία να γνωρίσει και να βιώσει πνευματικούς θησαυρούς, εδώ οι νεοεισερχόμενοι στον κόσμο της άθλησης δεν χάνουν μόνο τα οφέλη και την μαγεία του αθλητισμού, αλλά κινδυνεύουν….και μάλιστα πολύ σοβαρά στην «αφελή υπερπροσπάθεια» που καταβάλλουν να αποκομίσουν κάποιο πολύ σοβαρό τραυματισμό.
