Μια βασική μου αρχή η οποία ισχυροποιείται στην πορεία μου στον αγωνιστικό αθλητισμό, είναι ότι ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ…
Αγαπάω τόσο πολύ αυτό που κάνω, που κανένας αγώνας ή ‘’χαμένη’’ σεζόν δεν μπορεί να αλλάξει το παραπάνω μιας και είναι πολύ ‘’Μικρά’’ (αγώνας ή και ολόκληρη σεζόν) για να με επηρεάσουν.
Έπειτα από ένα δυσκολούτσικο χειμώνα με μικρούς τραυματισμούς οι οποίοι με κράτησαν μακριά από σωστά δομημένη προπόνηση, έφτασε ο Μάιος, όπου από τις αρχές του ένιωθα καλά και είχα ήδη ξεκινήσει να ανεβάζω όγκο και ένταση σε ικανοποιητικά επίπεδα.
Σταδικά και μέχρι τα τέλη του Μήνα, μπορούσα πλέον να υποστηρίξω τέτοιες προπονητικές επιβαρύνσεις, όσες ίσως δεν είχα καταφέρει ποτέ ή τέλοσπάντων κοντά στις καλύτερες και δυνατότερές μου περιόδους.
Τον Ιούνιο και μέχρι την τελευταία εβδομάδα, όλα συνεχίστηκαν κατ’ ευχήν, με αποκορύφωμα τα μέσα του μήνα.
Σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι το σώμα μου όχι μόνο δεν ‘’διαμαρτυρόταν’’ αλλά ένιωθα ότι δεν θα μπορούσα να πιέσω λίγο παραπάνω, παρά τις μεγάλες χλμ εβδομάδες.
Ενδεικτικά ώστε να αντιληφθούμε τι έκανα, η 2η εβδομάδα του Ιουνίου περιείχε 160χλμ με 8500μ υψομετρικής διαφοράς, ακολουθούμενη η από μια ακόμα με 125χλμ και 8800μ υψομετρικής διαφοράς η οποία σηματοδοτούσε και αρχή του ‘’φορμαρίσματος για τον αγώνα, στον οποίο ήθελα να αποδόσω το μέγιστο δυνατό, τον Olympus Marathon.
Η προετοιμασία μου ουσιαστικά ολοκληρώθησε, το Σάββατο 22 Ιουνίου.
Είχα προγραμματίσει την απαραίτητη άδεια από την δουλειά μου και όλες τις υποχρεώσεις, ώστε να μπορώ να κάνω τα παραπάνω όλο τον Ιούνιο.
Μετά τον Olympus Marathon, είχα σχεδιάσει να ‘’χαλαρώσω’’ προπονητικά όλο τον Ιούλιο και να ξεκινήσω αντίστοιχα την προετοιμασία μου για την ερχόμενη σεζόν, από αρχές Αυγούστου.
Στην προετοιμασία μου κατά διαστήματα ήταν μαζί μου η σύντροφός μου, Σοφία. Την τελευταία εβδομάδα, ‘’ευτυχώς’' ήμουν μόνος, παρέα με ένα μεγάλο μου πάθος τη μηχανή μου. Και “ευτυχώς”, γιατί στην επιστροφή προς την Αθήνα, είχα ένα τροχαίο… Στην κακιά στιγμή απροσεξίας μου, ήμουν τυχερός γιατί δεν χτύπησα με ανεπανόρθωτες συνέπειες. Μεγάλο ρόλο βέβαια έπαιξε ο πλήρης και εξειδικευμένος εξοπλισμός μου, με όλα τα απαραίτητα.
Η μηχανή απαιτεί μεγάλη ωριμότητα, προσοχή στις λεπτομέρειες και σεβασμό. Κάποιες φορές τα προσπερνάμε στους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας, το οποίο δεν πρέπει να γίνεται σε καμία περίπτωση!
Δεν έχει σημασία να μπω σε λεπτομέρειες για το ατύχημα και βέβαια τι ακολούθησε στο νοσοκομείο κλπ.
Γενικά είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν μπορεί να στέκεται σε προβλήματα, και προχωράω αναζητώντας πιθανές λύσεις και επόμενα βήματα.
Από την μία ήμουν υπερευγνόμων που δεν είχα χτυπήσει πέραν από κάποια εγαύματα 2ου βαθμού σε χέρι + κοιλιά και μικρότερα σε γόνατα και αγκώνες.
Από την άλλη έκανα ότι ήταν δυνατόν ώστε να μπορώ να σταθώ στην εκκίνηση του Olympus Marathon, αν και μέσα μου ήξερα ότι ήταν ελάχιστες οι πιθανότητες να τερματίσω.
Με τα πολλά έφτασε ο αγώνας και στάθηκα στην εκκίνηση, όμως οι συνέπειες ήταν πλέον πιο εμφανείς, πέραν των ‘’πληγών’’. Ατονία, ρήγη, δέκατα κλπ.
Όλη την εβδομάδα που προηγήθηκε, προσπάθησα και έκανα κάποιες μικρές προπονήσεις, κυρίως για να δοκιμάζω τον τρόπο που θα προστάτευα τις πληγές όταν θα ήταν έντονη η εφίδρωση κλπ. Τελικά στο 6ο χλμ με αρκετό ζόρι και σε σχετικά αργό ρυθμό συγκριτικά με άλλες χρονιές, εγκατέλειψα την προσπάθεια. Όπως όμως είπα και στην αρχή όμως ήταν ένας χαμένος αγώνας, ο οποίος εφέτος είχε εξαιρετικές καιρικές συνθήκες οι οποίες ευνόησαν τα ρεκόρ, αλλά δεν ήταν Αυτοσκοπό μου σε καμία περίπτωση.
Αγώνες υπάρχουν πολλοί, αρκεί να έχουμε την υγεία μας και το πάθος για αυτοβελτίωση, αστείρευτο.
Έτσι νιώθω και ανυπομωνώ να ξεκινήσω και πάλι την βασική μου προετοιμασία στα τέλη του μήνα.
Εν τω μεταξύ αυτές τις μέρρες ανέβηκα για ακόμα μια βόλτα στο Μυθικό βουνό για να δω τον Olympus mythical Trail και να τρέξω έως την κορυφή κατά την διάρκεια της νύχτας (είναι ελαφρώς καλύτερα τα τραύματα).
Αν δεν είχα πρόβλημα με την επαφή του σακιδίου στο σώμα, ίσως να πήγαινα μεγαλύτερη απόσταση σε αυτή την μοναδική διαδρομή, σχεδιασμένη με άπειρη αγάπη και δουλειά από τον Λάζαρο και την ομάδα του.
Αξίζει να ρίξετε μια ματιά σε αυτό τον μοναδικό αγώνα!
Έτσι είναι ο αθλητισμός και η ζωή. Σε χτίζει μέσα από δυσκολίες, απρόοπτα αλλά και χαρές που δεν περιγράφονται. Λαμβάνω δεκάδες μηνύματα στα SM αλλά και συναντάω αρκετούς ανθρώπους, άγνωστους προς εμένα, οι οποίοι ξεκίνησαν να τρέχουν ή να αθλούνται, παρακολουθώντας τις προσπάθειες και περιπέτειές μου.
Τι άλλο να ζητήσω λοιπόν…
Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα κάνω αγωνιστικό αθλητισμό, αλλά το σώμα και το πνεύμα μου δεν βλέπουν την γραμμή τερματισμού στον ορίζοντα.
Σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον και την στήριξη!
ΥΓ. 1) Και βέβαια θα είμαι στο Ζαγόρι, όχι να αγωνιστώ αλλά για να βοηθήσω οργανωτικά τον Βασίλη και όλη την ομάδα που βρίσκεται ‘’πίσω από το βουνό’’ (η αυτολεξή μετάφραση του όρου ‘’Ζαγόρι’’).
2) Ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές και στήριξη, Olympus Mythical Trail. Συγκινητικές οι προσπάθειες όλων των αθλητών.
[αναρτημένο κείμενο στην προσωπική σελίδα του Δημήτρη Θεοδωρακάκου]
Δείτε παλιότερη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει αποκλειστικά στο RUN247