Κυριακής Πρωινό, 10 Νοεμβρίου 2019, η ώρα 6.00 το πρωί, αναμένω στο Ολυμπιακό στάδιο. Σημείο και στιγμή συνάντησης με τους αθλητές μου. Χίλιες σκέψεις με τριγυρίζουν, αντικρύζοντας χαμόγελα, μια ζεστή αγκαλιά, ανυπομονησία, μια χαρμόσυνη καλημέρα κρύβοντας πίσω 42.195 λέξεις, εικόνες, αισθήσεις, συναισθήματα.
Φτάνουμε στο Μαραθώνα. Αντικρύζουμε ένα πλήθος ερεθισμάτων – διάσπαρτων, κινούμενων –σε ένα ρυθμό αναμονής, κατά βάθος αγωνιστικό, πολυπρόσωπο και ένα βαθύτερο νόημα σε όλο αυτό, δημιουργώντας εντυπώσεις, συναισθήματα, απορίες, μια εικόνα χίλιες λέξεις, πλάθοντας ιστορίες με πυξίδα τα βιώματα και την όλη διαδρομή μέχρι μέρα συνάντησης, την ημέρα γιορτής και κατάθεσης ψυχής και όπλων! Συμπληρώνουν το θέαμα, οι εθελοντές, η τοπική αυτοδιοίκηση, οι σημαίες, οι διαφημιστικές εταιρίες, τα προϊόντα, οι πινακίδες πρώτων χιλιομέτρων, δρομείς....με διάφορα χρώματα, εθνικότητες, ηλικίες, ρουχισμός αθλητών, άλλοτε μεταμφιεσμένοι σε ιστορικούς ήρωες, άλλοτε με προσωπικούς συμβολισμούς, άλλοτε ξυπόλυτοι, άλλοτε με εθνικά χρώματα, άλλοτε με branded style, όπως αισθάνεται όμορφα, άνετα, σίγουρα ο καθένας με τον εαυτό του. Γυναίκες, άνδρες, όλα τα ηλικιακά επίπεδα, δρομείς με αναπηρίες συνοδευόμενοι με ανθρώπους δικούς τους, ετοιμοπόλεμοι για τον αγώνα τους. Στιγμές που πάγωσαν το χρόνο μου, όπως ένα διαρκές φιλί, μια τρυφερή αγκαλιά, μια σιωπηλή προσευχή καθώς και βλέμματα με νοήματα, η ίδια η αναμονή ενός δρομέα με το πιο εκφραστικό τρόπο. Όλα αυτά τοποθετημένα σε οργανωμένα blocks για συμμετέχοντες που έφταναν σε αριθμό τους 20 χιλιάδες!
Δίνεται η εκκίνηση. Μουσική, κραυγές, χειροκροτήματα, με μαέστρο τον εκφωνητή της διοργάνωσης σε ρυθμούς βροχερούς αλλά χαρμόσυνους, σημαδιακούς. Ανυπομονησία, εκφράσεις στα πρόσωπα και σώματα, χαμόγελα, όλα σε μια δόση τρέλας μαγνητίζοντας και συνεπαίρνοντας τους θεατές, υποστηρικτές ακόμα και εμένα την ίδια...
Κοιτάζω το ρολόι μου. Σχεδόν 13.00. Βρισκόμενη πλέον στο τερματισμό, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. 1 χιλιόμετρο πριν το τερματισμό, παρατηρώ όλους τους δρομείς που διαβαίνουν τα τελευταία μέτρα πριν το τερματισμό. Ανατριχιαστική στιγμή. Κάθε έκφραση-συναίσθημα τους, έχει διαπεραστεί μέσα μου. Είναι απο τις στιγμές που θα μου μείνουν. Δακρύζω, χάνω την ψυχική ισορροπία μέσα μου. Χειροκροτώ και επιβραβεύω. Ασταμάτητα. Γνωρίζω από αγώνα, από τρέξιμο. Στίβος ζωής, δρόμος ζωής, όπως θέλει να το πει κανείς, θες δεν θες, σε παροτρύνουν όλοι αυτοί οι ήρωες να δοκιμάσεις και εσύ. Έστω και μια φορά. Ισως βρίσκει κάποιος ένα από τα νοήματα της ζωής. Διότι Μαραθώνιος δρόμος σημαίνει πολλά.
Μια σπουδαία φίλη και δρομέας η Βάσια Μαυραγάννη πήρε μέρος πρώτη φορά στο μαραθώνιο και μας είπε πολλά. Τα πιο σημαντικά λόγια της είναι τα εξής:
“Πριν από λίγες ημέρες συμμετείχα και τερμάτισα στον πρώτο μου Κλασσικό Μαραθώνιο. Τρέχω τα τελευταία 3 χρόνια, αισθάνομαι «δρομέας» και αγαπώ το τρέξιμο γιατί είναι το μοναδικό πράγμα στη ζωή μου που με κάνει να θέλω να γίνομαι συνέχεια καλύτερη. Με ρωτούσαν «Γιατί να τρέξεις 42 δύσκολα χιλιόμετρα;» (και μάλιστα με σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο - ενθύμιο από τους ορεινούς αγώνες τρεξίματος)... Η απάντηση ήταν απλή: γιατί με φοβίζουν.
Ένας αγώνας δρόμου που για το καθένα είναι μία διαφορετική πρόκληση, έχει διαφορετικό κίνητρο και ο καθένας θέλει να αποδείξει κάτι διαφορετικό στον εαυτό του ή στους άλλους. Προσωπικό μου στοίχημα, αν μπορώ να το θέσω πιο γενικά, ήταν να νικήσω τον χθεσινό εαυτό μου. Ένας αγώνας δρόμου, κατά τη διάρκεια του οποίου αμφισβητείς, χάνεις αλλά στο τέλος ξαναβρίσκεις το εαυτό σου και αυτό είναι το μεγαλύτερό του μάθημα! Τέλος, ένας αγώνας δρόμου που είναι πραγματικά μία γιορτή, μαζική μεν, αλλά έχει φοβερό κοινωνιολογικό ενδιαφέρον από την άποψη ότι συμμετέχει τόσο ετερόκλητος κόσμος αλλά με έναν κοινό σκοπό, τον τερματισμό στο Παναθηναικό Στάδιο.
Η διαδρομή βέβαια διαφέρει για τον καθένα, το πως την βιώνει. Προσωπικά από την αρχή έσκυψα κυριολεκτικά το κεφάλι κάτω, δεν παρατηρούσα σχεδόν κανέναν μπροστά ή δίπλα μου, δεν είδα σχεδόν καμία περιοχή από όλες αυτές που περάσαμε, γιατί ήθελα να είμαι προσηλωμένη στο ρυθμό που έπρεπε πιστά να ακολουθήσω και να μην παρεκκλίνω, προκειμένου να μην τραυματίσω περισσότερο το γόνατό μου. Οπότε δεν είχα παραστάσεις πολλές από το τί συνέβαινε τριγύρω μου, παρά μόνο φωνές και μουσικές, όχι τόσο εικόνες.
Οφείλω να παραδεχθώ πως στα σημεία που ο κόσμος ήταν συγκεντρωμένος και μας υποστήριζε με χειροκροτήματα και με τραγούδια, το σώμα και το μυαλό μου έπαιρναν φωτιά και αισθανόμουν φοβερή ανακούφιση, αυτομάτως γέμιζα δύναμη από ανθρώπους, άγνωστους!
Η ώρα πέρασε τόσο γρήγορα... μέχρι το 30ο χλμ δεν σταμάτησα καθόλου, συνέχισα στο ίδιο τέμπο που είχα εξ αρχής. Και πράγματι μου βγήκε ο σχεδιασμός αυτός και τήρησα το προπονητικό πλάνο μου.
Στον Σταυρό (στην Αγ. Παρασκευή) περπάτησα έως το 31ο χλμ, αφού σταμάτησα στον εκεί σταθμό για καλό ανεφοδιασμό. Και μετά μάζεψα στο χρόνο αυτό δυνάμεις και προσπάθησα να τρέξω έως τον τερματισμό, όπως το είχα σχεδιάσει.
Μέχρι το 36ο χλμ το σώμα με ακολουθούσε και το όριζα σε μεγάλο βαθμό. Από εκεί και πέρα όμως, άρχισα να πονάω παντού και προσπαθούσα να προχωράω με λίγο χαμηλότερο ρυθμό, αλλά να μην σταματήσω καθόλου, όπως και έκανα.
Σε όλη την διαδρομή έλεγα «δεν ήρθες εδώ για να περπατήσεις, δεν ήρθες εδώ για να περπατήσεις...» και έτσι προχωρούσα!
Μετά το 39ο χλμ συνειδητοποίησα ότι δεν προλάβαινα να τερματίσω στις 5 ώρες (τερμάτισα στις 5 ώρες και 10 λεπτά), οπότε χαλάρωσα το ρυθμό μου, απόλαυσα τον πόνο στα τελευταία 2-3 χιλιόμετρα και με το που έστριψα στην Ηρώδου Αττικού (η οποία μου φάνηκε ατελείωτη....) έδωσα γκάζι....!
Έδωσα, μέχρι που είδα την είσοδο του Παναθηναικού Σταδίου, οπότε εκεί έτρεξα πιο αργά για να το ευχαριστηθώ και φυσικά με έπιασαν τα κλάμματα καθώς πέρναγα τη γραμμή του τερματισμού.
Αυτά, ω ναι, αυτά τα δευτερόλεπτα είναι ασύλληπτα.... στα ύψη η ανακούφιση, στα ύψη η ευτυχία, στα ύψη η ικανοποίηση, στα ύψη η αυτοεπιβεβαίωση ....όλα στο ζενίθ! Μήνες προετοιμασίας για ΑΥΤΑ τα δευτερόλεπτα, που αξίζουν όσο λίγα πράγματα στη ζωή μας! Δεν είναι πρωτότυπη η περιγραφή, δεν είναι πρωτότυπα τα συναισθήματα που διαβάζετε, είναι όμως για το καθένα που τρέχει αυτόν τον αγώνα, τόσο μοναδικά και τόσο δικά του. Ένας αγώνας δρόμου που τελικά αποδεικνύεται πως μετά τον τερματισμό του, πολύ απλά, είσαι ένας άλλος άνθρωπος. Για πάντα.’’
